We moeten even terugtellen, Yana en ik, om tot de conclusie te komen dat ze 21 was toen ze voor het eerst door de deur van de Kolibrie stapte. Met die leeftijd was ze een van de jongste mensen die gebruik maakte van de ondersteuning in de Kolibrie. Het viel haarzelf ook meteen op natuurlijk, en toch was het vooral de warmte en rust die iedereen uitstraalde dat haar bijblijft van haar eerste bezoek.
Het was op een spannend moment in haar jonge leven dat de paden kruisten. Yana was voor het eerst alleen gaan wonen, met als metgezel haar jarenlange eetstoornis én daarbovenop nog eens de diagnose van haar spierziekte. Vandaag stelt ze dat het Mandala kleuren, waar ze toen aan deelnam, haar faciliteerde op zoek te gaan naar zichzelf. Ze weet nog hoe frappant ze het vond dat de kleuren in haar tekening zoveel vertelden over haar verhaal en de manier waarop ze op dat moment in het leven stond.
Yana was in het verleden ook al eens een van de gezichten voor ‘Rode neuzen dag’. Ze stak nooit onder stoelen of banken hoe bepalend haar eetstoornis is. Het was, en is nog steeds, een constante aanwezige in haar hoofd, die ze de ene keer wel, en de andere keer niet, het zwijgen op kan leggen. Doordat ze zo open is, werd haar gevraagd een lezing te geven in de Kolibrie naar aanleiding van de 10 daagse van de geestelijke gezondheid. Dat moment zal haar ook altijd bijblijven.
Toen Corona de wereld op zijn kop zette, daverde die van Yana extra, omdat op dat moment haar mama de diagnose van borstkanker kreeg. Van de ene dag op de andere werd ze in de rol van mantelzorger geduwd. En dat in een wereld waarin alles veranderde, dus ook de manier waarop ze haar mama nabij mocht zijn. Als ze terugkijkt op die periode, dan zegt ze dat ze veel steun en warmte heeft ervaren van de bezoekers en vrijwilligers van het inloophuis. Vele telefoontjes en berichtjes toonden hoe begaan iedereen was met haar mama, en ook met Yana. Want dat miste ze heel erg, stelt ze: de vraag “En hoe gaat het met jou”?
Het ziekteproces van haar mama deed haar vaak terugdenken aan de kinderen van het Kolibrie kamp. 5 dagen lang ging ze intensief met hen mee op pad. Het waren allemaal kinderen die in hun gezin te maken hadden met kanker. Ze voelde nu zelf wat die kinderen vaak beschreven. De duizenden vragen over de ziekte, de behandeling, de gevolgen… De machteloosheid en de impact op het eigen leven. We zijn er beiden van overtuigd dat dat kamp de meeste begeleiders op een of andere manier veranderd heeft. Al was het maar dat ze sinds het kamp ook behoort tot de grote schare Like me fans….
Het blijkt een bijzondere dag vandaag, de dag van ons gesprek. Het is exact één jaar geleden dat haar oma overleed na een corona besmetting. Tegelijk lag ook haar mama in het ziekenhuis en een auto-ongeval maakte de chaos compleet.
En gelukkig waren er dan die berichtjes van een aantal mensen die ze dankzij de Kolibrie leerde kennen. Die haar letterlijk zeiden dat ze niet mocht vergeten ME-time in te lassen. En dat probeert ze nog steeds te doen. Ondanks haar drukke stage en studie maakt ze toch tijd om bijvoorbeeld piano te spelen en bewust met haar lichaam bezig te zijn. Die stage brengt haar momenteel bij Bethanië in Genk: voor haar ontzettend bijzonder omdat ze er zelf ooit verbleef. Het maakt dat haar verleden, heden en toekomst momenteel heel kort bij elkaar aansluiten. In haar laatste jaar orthopedagogie droomt ze van een job in bijzondere jeugdzorg, omdat ze uit ervaring weet hoe groot de noden daar zijn. Op haar 13de werd ze geplaatst op de plek die misschien ook haar toekomst gaat bepalen, want ze heeft er gesolliciteerd. In de overtuiging dat zij wél de schreeuw om hulp zal horen. De schreeuw die ze zelf zo vaak heeft geuit, maar die door niemand werd gehoord.
Ze komt van ver, deze mooie jonge vrouw die voor me zit. Haar eetstoornis is nog steeds zichtbaar aanwezig, maar ze focust zich op de toekomst. Samen met haar vriend maakt ze plannen om te gaan samenwonen. Een eerste job staat om de hoek te wachten. Het leven heeft haar best al veel klappen gegeven, maar ze staat er, deze lieve meid die toch wel heel wat zelfvertrouwen uitstraalt. En dat gun ik haar met heel mijn hart, want ze heeft zoveel in haar mars.
Na ons gesprek vraagt ze of ze nog even de piano mag uittesten die in de Kolibrie staat... Uiteraard. Lachend zegt ze dat die ook wel eens gestemd mag worden… Ach ja, we vallen allemaal wel eens uit niet de toon, hè.
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Yana's getuigenis leidt.
