Ik heb Nicole al meerdere keren mogen ontmoeten voor we ons tête-à-tête gesprek houden. Als een energieke vlinder fladdert Nicole regelmatig in en uit de Kolibrie en via Ria hoor ik regelmatig Nicoles naam en engagement vallen. We spreken elkaar voor het eerst tijdens een Speel & Deel kaartnamiddag, waar Nicole en ik nieuwsgierig met elkaar kennismaken en ze mij gniffelend toevertrouwt “dat ze eigenlijk helemaal niet kan kaarten”. Niet dat dat iets uitmaakt, want het spelen is plezant! “Da’s hier zalig hè? Vorige week was het nog kostelijker!” en ik geloof het graag. We prikken een datum voor een gesprek, en die zonnige dag wandelt Nicole de Kolibrie een keer niet als vrijwilligster of workshop-host binnen, maar als een intieme gesprekspartner die mij meer vertelt over haar chronische ziekte en haar reis doorheen dit warme inloophuis.
Tijdens onze eerste kop koffie praten Nicole en ik over haar rugzak. Niet haar effectieve rugzak die volzit met crea-materialen of knutsel attributen, maar de spreekwoordelijke rugzak van haar persoonlijk verleden en verhaal. Voor één keer zijn de rollen eens omgedraaid, want tijdens haar workshops is Nicole altijd degene die het cadeau van luisterend oor liever schenkt dan zelf ontvangt. Ze weet wel wat voor een deugd dat kan doen, eens kunnen aflopen en uw hart luchten, zonder oordeel en met veel begrip:
“Ergens een plaats vinden waar je begrepen wordt en niet direct gewoon een stempel opgeplakt krijgt over hetgeen er met je aan de hand is, of wat je hebt meegemaakt. Hier mag je de moeilijke dingen benoemen en je leert dat ook. Het is hier ook een plek waar je je zorgen even aan de kant kan zetten. Mensen met een rugzakje terug zien openbloeien, en de kracht laten vinden om verder te gaan, dat is het mooiste dat er is. Het leukste aan de crea vind ik dat de bezoekers even een momentje hebben waar al hun zorgen aan de kant geschoven worden, dat ze op een creatieve manier kunnen bezig zijn, ik zie dat, en ik zie ze naar huis vertrekken met iets leuks dat ze zelf gemaakt hebben”.
Dat is ook echt fantastisch. Het is een wisselwerking tussen even alle zorgen vergeten door fijn in groep bezig te zijn met iets moois te creëren, maar dat doe je even goed op een plek waar de zorgen wel degelijk benoemd en besproken kunnen worden, zoveel of zo weinig als je wil. De herkenbaarheid en het begrip vinden tussen mensen die jouw situatie snappen, die van een chronisch zieke zelf, of die van een mantelzorger - die (h)erkenning, steun en troost zijn erg kostbaar. Nicole zegt me ook hoeveel respect er is voor de grenzen van mensen en hun verhaal. Er zal niet verder in iemands rugzak of verleden gepord of gegrabbeld worden dan die persoon zelf wil. Niets moet, alles mag, en dat vindt ze zo mooi.
Nicole straalt wanneer ze me vertelt over haar workshops. Glimmende ogen van plezier, vingers en handen die expressief kriebelen en uitbeelden terwijl ze vertelt, een foto-gallerij op haar telefoon vol van haar kunstwerkjes, gaande van gehaakte bloemen tot een gehaakt aquarium (jawel, een aquarium). De prachtige gehaakte planten-muur van de Kolibrie komt onder andere van Nicoles hakende hand: ze heeft er samen met een erg goede vriendin, een andere Kolibrie-bezoekster, uren tijd en liefde ingestoken. Vetplantjes, cactussen, andere kroelende plantcreaties: ik wist niet eens dat dit mogelijk was, vóór ik de muur zelf zag. “Gij maakt echt schone dingen, Nicole”, hoor ik mezelf meerdere malen tijdens ons gesprek zeggen.
Nicoles talent en inzicht in creatief knutselen is groot, ze is echt een pro-level expert, maar het werkelijk knappe aan haar vrijwilligerswerk voor de Kolibrie is haar kunde in het vereenvoudigen van knutsel-processen, zodat echt iedereen tijdens één workshop zelf iets memorabel kan creëren en kan meenemen naar huis. “Ik zoek die dingen op, ik vereenvoudig ze en zorg ervoor dat er een maximum aantal handelingen zijn, zodat het doenbaar is”. Zo deed ze dat ook voor een erg diverse groep, waar verschillende mensen met bepaalde fysieke beperkingen aan deelnamen. Nicole coördineert en fladdert dan rond, een beetje zoals een echte kolibrie, om te assisteren en te begeleiden, maar de deelnemers zelf helpen elkaar ook. De groep hing zo aan elkaar, iedereen hielp elkaar waar ze konden. “Dat is echt zalig, dat doet zo’n deugd om te zien!”, Nicole lacht zo stralend en zo oprecht wanneer ze dit vertelt; ik voel mijn eigen gezicht in een brede glimlach trekken, het is zo aanstekelijk!
Naast de crea-workshops die Nicole zelf geeft, heeft ze ook andere, helende dingen mogen meemaken in de Kolibrie. Ze heeft diepe, hartige vriendschappen opgebouwd en heeft emoties leren (h)erkennen en voelen tijdens meditatie-workshops. Ook is ze erg dankbaar voor de Positieve Gezondheid sessies die ze heeft meegevolgd: “Dat heeft mij dingen leren plaatsen. Het heeft me leren omgaan met dingen die in mijn rugzak zitten, of ze leren loslaten”. De dynamiek tussen herstel, vrede vinden met je verleden of omstandigheden, sociale warmte, steun geven en steun krijgen: die warme rode draad loopt doorheen heel de Kolibrie. Zelf heeft Nicole suikerziekte, wat begonnen was als zwangerschapsdiabetes. Ze moest ook stoppen met haar werk als poetsvrouw: haar handen en duimen trokken het niet meer. Na enkele ingrepen en revalidatie heeft ze ondertussen twee goede duimprotheses, maar er zijn zich ook pijnloze, stroeve knobbels en strengen aan het vormen op haar handen door de ziekte van Dupuytren. Gelúkkig is de beste therapie tegen Dupuytren bezig zijn met je handen en vingers om de fijne motoriek te onderhouden: prullen, breien, haken, knutselen en creatief bezig zijn. De creatieve bezige bij die Nicole is doet die remedies maar al te graag!
“Mijn motto is: ik leef met diabetes of diabetes leeft met mij, afhankelijk van hoe ik mij voel”. Ze vertelt me over het lange en moeilijke proces dat bij meerdere dokters plaatsvond. De juiste combinatie van insuline medicatie en strikte dieetrichtlijnen houden Nicoles suikerziekte in toom, maar het is een soort van slepende, dynamische dans die je elke dag opnieuw aangaat met je ziekte. Prikken, meten, spuiten, opletten: iedere dag opnieuw. Ondertussen heeft Nicole een meet-sensor in haar arm, die ze kan gebruiken in plaats van de vingerprikken. “Ik noem dat wel eens mijn aan-en-uitknop!”. Ze vertelt wat voor een aanslag te hoge of te lage suiker voor haar lichaam en beleving kan zijn: “Dat klinkt raar hé, maar als mijn suiker zakt en het oké komt, is het precies alsof ze bij mij gordijntjes opentrekken! Alles wordt helderder”. Heel af en toe kan ze ook wel eens zondigen tegen haar dieetrichtlijnen, en knabbelt ze hier in de Kolibrie wat lekkere zoetigheid mee, bij haar koffie. “Dat heb ik gisteren nog gedaan haha!”. Het doet me deugd om te horen dat Nicole ondertussen, geholpen door de juiste artsen, medicatie én de Kolibrie, een manier heeft gevonden om mét diabetes te leven, in plaats van er door geleefd of beperkt te worden. “Ik mag mij nog zo rot voelen voor dat ik naar hier kom, het mag nog zo slecht met mij gaan, wanneer ik binnenkom en begin, ben ik binnen een kwartier een andere mens. Ik kom hier echt tot rust. Ik krijg van de mensen, ik geef om de mensen, en wat dat je terugkrijgt van zo’n workshops te geven echt, dat geeft mij de kracht om door te gaan, met de rugzak op de rug achter mij”. En dat is prachtig.
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Nicoles getuigenis leidt.
