“Ik ben hier binnengekomen, heb met Coen mijn in-take gesprek gehad, en ik kon direct eens gaan kijken naar de zangrepetitie van het koor. ‘t Is niet bij kijken gebleven, ik ben gewoon beginnen meedoen, en voilà ja, ik ben blijven komen”. Zo vlot en vloeiend waren Nancy’s eerste stappen in de Kolibrie, ondertussen ongeveer 2 maanden geleden. Zo vlot en toegankelijk als die stappen waren, komt Nancy zelf ook over, en ze weet het: “Ik kom heel, ja, zelfzeker over, stevig in mijn schoenen, maar diep vanbinnen ben ik dat eigenlijk niet”. Voor mij zit een zelfbewuste vrouw, die enorm veel mentaal en emotioneel werk verricht heeft, en de verantwoordelijkheid voor haar eigen psychologische gezondheid in handen heeft genomen. In het najaar van 2020 begon alles samen te vallen, chaotisch, zonder controle, stressvol tot op het bot, en Nancy viel uit. Invaliditeit. Op de weg die ze terug naar boven is beginnen wandelen, kwam ze de Kolibrie tegen, een plaats waar zij haar stress even kon loslaten. Dit is haar verhaal.
“Het kan zijn dat ik heel neutraal en vlak overkom tijdens het babbelen hé”, vertelt Nancy mij nadat we de opzet van onze babbel besproken hebben. “Dat komt door de antidepressiva”. Sinds de zomer van 2021 neemt Nancy antidepressiva, en die doen haar goed. “Die zorgen ervoor dat ik niet, bij het minste, crash. Ik kan door mijn dagen komen en de zaken wat rationeler beleven nu, en da’s nodig”. Ik ben blij dat de medicijnen haar helpen; die effecten zijn niet altijd goed te voorspellen of in te schatten, maar ze bieden Nancy emotionele nuchterheid en stabiliteit, die had ze ook nodig. “Van mezelf ben ik heel impulsief, ik sta ook echt in mijn gevoel, maar dat is minder nu. Ik kon heel blij worden van bijvoorbeeld een vlinder te zien, of echt met open mond naar de schone lucht kijken van wauw! Die gevoelens zijn minder nu …” Zo is dat bij antidepressiva: ze blokkeren de slechte gevoelens, maar vaak ook de mooie. Nancy heeft altijd heel veel gevoeld, op erg intense manieren. Het leven komt keihard binnen, recht naar het hart. Vaak is zo’n intense gevoelscapaciteit verrijkend, maar soms doet het je verdrinken. Dat gebeurde anderhalf jaar geleden. “Ik ga hier dingen over anderen vertellen die niet per se mijn verhaal zijn, maar het is wel mijn zorg”. Nancy draagt. Ze heeft altijd veel gedragen, vaak omdat het moest, maar zelfs wanneer je wilt dragen, kan het moment komen dat het op is. “Ik viel op het werk uit met rugproblemen. Het ging niet meer; ik deed fysiek poetswerk en met mijn rug ging dat niet meer. Ik viel toen uit, op invaliditeit, en het is gebleken dat dat echt door de stress komt. Chronische stress”.
Op een bepaald moment zeg ik “waar het hart van vol is, loopt de mond van over”. We spreken veel over Nancy’s gezin. Nancy is mama van twee dochters die de stappen richting volwassenheid aan het nemen zijn. Ze zoeken hun plaats in de wereld, en ze zoeken wie zij juist in die wereld zijn. De stappen verlopen niet zonder zware hordes, en onderweg zoekt Nancy wie zij juist is als mama. “Ik weet heel goed hoe het niet moet ha, nu is het soms nog uitzoeken hoe het dan precies wel moet. Ik wil mijn kinderen niet meegeven wat ik gekregen heb, maar soms is het zo moeilijk om te weten hoe ge dat dan wél goed en gezond doet”. Nancy kreeg een depressie na de geboorte van haar kinderen, omdat ze toen precies ten volle begon te beseffen hoe oneerlijk haar eigen kindertijd en opvoeding waren. “Hoe kunt ge zo gemeen doen tegen onschuldige, kleine kinderen? Hoe kunt ge dat? We zijn thuis heel ons leven klein gehouden, nooit was iets goed. Nooit waren we goed genoeg. Ik ga dat altijd hebben, mij niet goed genoeg voelen. Rationeel kan ik weten dat dat allemaal flauwekul is, maar emotioneel zit dat zo diep, ik ga dat altijd hebben”. De stap richting antidepressiva nemen, was voor Nancy extra zwaar: “Ons moeder nam ook antidepressiva. We kregen geen liefde, niks. Die associatie met antidepressiva hangt daarrond, ik wilde écht niet worden gelijk haar”. Gelukkig heeft Nancy de stap toch kunnen zetten, want de medicatie helpt haar.
Ik vind Nancy niet neutraal, ik vind ze ook niet vlak. Ik zie een mama die vol liefde en zorgen over haar eigen dochters praat, en ik zie een dochter die zoveel pijn gehad heeft. “Ik krijg het koud hier; da’s typisch eh, als ik over emoties praat, krijg ik het koud. Dat is er nog”. Ik geef haar mijn dikke wikkelsjaal. “Ik ben hier meer aan’t aflopen en aan’t vertellen dan ik gedacht had hoor, dat speelt nog allemaal”. Dat denk ik, dat het nog speelt. Alles kroop op Nancy. De verantwoordelijkheid voor haar kinderen, problemen bij andere familieleden … Op een bepaald punt was het teveel. Ze ging er zelf aan onder door. “Ik ben hulp gaan zoeken, voor ons en voor mezelf. Ik stortte telkens opnieuw in als er iets gebeurde. Het ging niet meer.” De medicatie heeft haar goed geholpen, maar ze weet dat dat niet voor altijd zal zijn: “Ik ga verder in mijn emoties duiken wanneer de grootste problemen nu voorbij zijn. Nu ben ik daar nog niet klaar voor.”
Elke dag is opnieuw een zoektocht voor Nancy. “Ik weet hoe het niet moet, en hoe het wel moet leren we gaandeweg, da’s voor iedereen zo. Ik weet nog altijd niet “wat ik later wil worden” haha”. Elke dag is het uitvissen hoe ze om zal gaan met de problemen, groot en klein, van elke dag. Gezonde familierelaties vergen emotioneel werk, en liefdevolle moeder-dochterrelaties creëren en onderhouden wanneer je zelf geen gezond voorbeeld had, is een hele uitdaging. Tijdens heel die zoektocht, tijdens het in de lucht houden van zoveel verschillende ballen, vormt de Kolibrie voor Nancy een welkom rustpunt. “Zonder de antidepressiva was ik hier nooit binnengestapt!”, zegt ze me. “Ik zou dat niet gedurfd hebben. Echt gewoon schrik. Ik wist al langer van deze plek, ik wou altijd wel al eens komen kijken voor te zingen, maar ik durfde niet. Nu, even geleden passeerde ik opnieuw en ik dacht foert, ik doe het. Zonder de antidepressiva zou ik ook nooit zo direct zijn beginnen meezingen”.
De Kolibrie is een plaats waar Nancy haar stress even kan loslaten. Hier is ze even geen mama, geen zus, geen dochter, maar gewoon Nancy. “Ge kunt hier echt even alles achterlaten. Het moet niet altijd maar wassen en plassen en huishouden zijn, hier laat ge dat even los. Ik kom nu vooral ‘s maandags naar het zingen; de crea heb ik nog niet gedaan, maar ik knutsel wel graag. Hier wordt ge daarin begeleid hè, thuis moet ge alles zelf opzoeken of uitvissen, maar hier is dat makkelijker.” Ze gaat ook elke week met een groep buiten yoga doen, en zwemmen in de vijver. “Dat doet zo deugd, ik kijk daar naar uit, en hier: net hetzelfde. Ik voel dat ik er baat bij heb.” Ondanks de blokkende effecten van de antidepressiva voelt Nancy dat dit haar goed doet. Ze is nog niet zo lang bij de Kolibrie, maar dit is een wekelijks rustpunt waar ze haar chronische stress en verantwoordelijkheden eventjes naast zich neer kan leggen. De groep is plezant, haar liefde voor muziek vindt een expressie in het zingen, ze wordt hier rustig: hier is ze even gewoon Nancy. De antidepressiva die haar hier gebracht hebben, hebben haar toch niet weerhouden van ook te voelen: ik ben blij dat mijn luisterend oor haar deugd gedaan heeft, en ik ben blij dat ze hier bij het koor een stress-vrije plaats vindt, die haar kan ondersteunen op haar intense levens(zoek)tocht. We geven elkaar een knuffel tijdens het afscheid nemen, en ik hoop dat Nancy hier nog erg veel gewoon mag zijn - gewoon mag zijn, gewoon mag voelen, gewoon mag zingen, en gewoon Nancy mag zijn. In de Kolibrie.
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Nancy's getuigenis leidt.
