Op de namiddag van onze babbel, ontmoet ik Georges voor de eerste keer in de Kolibrie, samen met Greta, zijn echtgenote. Het is via Greta en zang-coach Coen dat Georges met de Kolibrie verbonden is geraakt: op een leuke namiddag in Peer geraakten ze allemaal samen aan de babbel en hup, Georges ging eens met Greta meekomen naar het koor. De rest geschiedde: hij is blijven meekomen. “Ik hecht daar echt heel veel waarde aan”, vertelt hij mij. “Die maandagvoormiddag maakt de week al vrolijk voor ze nog goed en wel begonnen is, en da’s echt heel tof”.
Ik vraag aan Georges of hij ook nog andere zaken doet in de Kolibrie, maar daar heeft hij niet zo zeer nood aan. “Ik heb eigenlijk een heel druk leven. Ik ben altijd bezig, ik kan niet stilzitten”. Doorheen ons gesprek wordt dat inderdaad duidelijk: thuis heeft Georges een ferm werkatelier met allemaal materialen en tuig, er is een serre met tomatenplantjes, er zijn genoeg verbouwingen en renovaties om binnenshuis en in de tuin te doen. Net als Greta is Georges een ferme bezige bij, en ook hij leeft met chronische ziekte en pijn. “Ik werk daar doorheen. Bezig blijven en iets doen leidt mij af van die pijn. Alé, ge kunt ook heel de dag neerzitten en jammeren, maar dat helpt ook niet hé”. Georges is ex-mijnwerker, en daardoor is zijn rug volledig kapot. Ik hoor hem thans wel met erg veel liefde over zijn mijn-periode spreken: “Ik heb in de mijn in Zolder gezeten, en eigenlijk was dat een schone tijd. Iedereen is daar gelijk, onder de grond zijt ge allemaal even zwart. Ge moet volledig op elkaar vertrouwen in het werk, en daar was echt kameraadschap”. En kameraadschap, dat is iets wat Georges apprecieert: “Tegenwoordig is het contact onder mensen echt minder in de maatschappij. Vroeger kwamen de mensen overal, ge kwam al eens bij uw geburen, maar dat is echt aan’t verwateren. Hier, in de Kolibrie, bij het koor, hebt ge dat wel. Hier komt een groep die graag samenkomt, die samen zingt en plezier maakt. Dat is een gevoel van gemeenschap”.
Het is dat gevoel van onderlinge verbondenheid in een fijne groep dat de koor-voormiddagen voor Georges zo kostbaar en belangrijk maken. “Ge leert de mensen op den duur kennen en dan hoort ge de verhalen, wie wat allemaal aan de hand heeft en dergelijke, maar eigenlijk maakt me dat weinig uit. Het hoeft allemaal geen noemer of naam te hebben, we blijken allemaal een rugzak te hebben en we komen naar hier voor de gezelligheid en voor ons goed te voelen”. Georges is manisch-depressief en heeft met goede psychiatrische hulp en medicatie een lange weg afgelegd. “Dat staat niet op mijn voorhoofd hé, ge ziet dat niet aan de mensen, mijn rugpijn ziet ge ook niet”, en dat is zo. Veel mensen die naar de Kolibrie komen leven met onzichtbare ziektes, en zoals Georges het zegt, is de onderlinge verbondenheid, het plezier en het deel zijn van de groep hier belangrijker dan welk label dan ook. “Ik heb ook een rugzak”, zegt hij, “maar met de fijne dingen te doen, wordt het leven dragelijker en vindt ge uw weg”. Zingen in het Kolibrie koor is voor Georges één van die belangrijke en fijne dingen.
Georges is een sympathieke, eerlijke en open mens, die te veel heeft meegemaakt om tijd te verspillen aan scheef of indirect praten. Hier wordt niet rond de pot gedraaid, en als er iets scheelt, zal Georges u zeggen wat er is. Misschien op een grappige manier, maar het zal direct zijn! Dat zijn mooie, belangrijke eigenschappen. Een halfjaar geleden voelde Georges opnieuw een moeilijke, mogelijk depressieve episode aankomen, na 7 à 8 jaar geleden al een erg zware periode te hebben meegemaakt. “Er hing precies weer 100 kilo aan mijn voeten; ik geraakte niet vooruit. Ik wou gewoon zo veel in mijn bed liggen en rusten, dus dat was niet goed”. Hij luisterde naar deze alarmsignalen en kon direct de dag erna bij zijn psychiater terecht. Nu gaat het goed. We praten ook over een andere problematiek: “Ik dacht dat ik alcohol gebruikte, maar de alcohol gebruikte mij”. Ondertussen is Georges hersteld en is de alcohol uit zijn leven. Hij heeft er iets aan gedaan. Ik vertel hem hoe sterk en moedig ik dit vind. Door dat harde werk, geeft hij de cadeau van zijn persoon, zoals die is, aan zijn familie, vrienden en kinderen. Nu gaat het goed.
Hij vindt het belangrijk om met zijn getuigenis aan te tonen dat er in de Kolibrie en in de koorgroep plaats is voor iedereen, óók voor mannen. Hier is plaats voor gewoon uw eigen persoon te zijn, en Georges hoopt dat de drempelvrees voor mannen verlaagd kan worden en dat ze hun weg vinden om binnen te stappen. “Ik vind het belangrijk om te laten zien dat hier niet alleen vrouwen zijn, of dat dit een plek is waar alleen vrouwen zich goed voelen. Dat kan misschien helpen voor andere mannen om zich uitgenodigd en welkom te voelen, en dat ze misschien ook de denkstap maken aahja, dat kan iets voor mij zijn. Ge moet hier niet perfect zijn, er wordt hier niet opgeschept, we zijn vooral hier voor ons als groep te amuseren en plezier te maken. Ik ben de grootste nar die er rondloopt, ik zot met alles - op een fatsoenlijke manier hé! Maar dat is hier echt gewoon plezant. Hier is plaats voor alles, ook voor mannen, om even stil te staan bij alles en wat er gebeurd is met hun, of wat ze aan de hand hebben.” Plezier, groepsgevoel en reflectie: ook voor mannen. De babbel met Georges was openhartig, eerlijk en aangenaam, en hij toont als geen ander aan dat mannen hier inderdaad ook hun plek hebben. En dat is belangrijk!
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van Georges' getuigenis leidt.
