Met de zon in onze nek nestelen we ons neer, naast elkaar in twee stoelen, aangenaam warm bij het venster. Hij neemt het woord. In ons gesprek blijkt dat ik naast een mede-schrijver zit die ooit een poëziebundel uitgegeven heeft. Ik merk al erg vroeg dat ik naast een man zit met woord-intuïtie en vertelvaardigheid. Er zijn bedachtzame stiltes, die ik niet onderbreek. Twee grote, karaktervolle handen houden in de schoot een opgeplooid voorbereidingspapier vast, dat helemaal volgeschreven is. “Een vrienden-nest, dat is het hier. Een nest, van de Kolibrie, voor lotgenoten, eigenlijk lot-zielen, die er voor elkaar zijn en elkaar zó helpen”.
Elk woord wordt uitgesproken met eerbied, aandacht en liefde. De Kolibrie vormt een vrienden-nest, waar ieder zich kan ontplooien, voor zichzelf, voor elkaar, met hulp van elkaar. De wortels van invloed die deze liefdevolle omkadering kan hebben, kunnen thans ook zo diep reiken, dat de gemeenschap eerder de warmte van een familie, een groot gezin, krijgt. Zeker voor bezoekers die de steun en de liefde die ze nodig hebben nergens anders dan hier vinden. Door het groeps-samenkomen komt er zoveel tot stand. De mensen van de activiteiten groeien naar elkaar toe en vormen één blok. Dat is wonderlijk om te voelen en mee te maken.
“Iedereen kan hier komen en niemand wordt uitgesloten. Wat er ook gebeurt of waar je ook mee zit, je blijft hier gewoon welkom”. De dag voor ons gesprek was er een Speel & Deel activiteit, waar ik heel wat leutige groepsleden voor het eerst ontmoette. Ik zag kameraadschap, twinkelende speelogen en hoorde vooral veel plezier, terwijl de diverse bende onderling kaartte, praatte en lachte over het spel en over de dagelijkse beslommeringen. “Mensen die hier komen worden met zo’n zorg behandeld”, zegt mijn gesprekspartner, “Hier is echte verbondenheid, tussen bereidwillige mensen, die hun talenten ontwikkelen en openbloeien door te delen en dingen samen mee te beleven tijdens de activiteiten. Er is zo’n wonderschoon mooi aanbod; dit is een inloop(t)huis, zet die “t” er maar bij! Echt een Thuis, met huismoeders, een huisvader, onthaalmoeders en onthaalvader, stagiaires … Het voelt als een sterk gehecht gezinsvriendenverbond”
“Chapeau voor de oprichtster”, klinkt het vol eer en lof voor Ria. “Die bezorgde vogel steekt hier zoveel tijd en energie in, met een warm en liefdevol hart, om het hier zo aangenaam mogelijk te maken. Een levenskunstwerk, dat is het. Zij geeft haar visie aan iedereen mee, waarin iedereen dan ook kan meevolgen en meegaan. Samenhorigheid, samen naar een betere wereld werken, is zo centraal hier. Ondanks de moeilijke en mindere periodes toch vooruitkomen in het leven; dat kan je hier, dat leer je hier, en dat wil je hier. Niet opgeven en blijven doorgaan. Zelfs mensen die uitvallen en opgenomen worden en niet meer naar hier kunnen komen, worden gesteund en gedragen door heel de groep met echte betrokkenheid. Dat gebeurt niet zomaar overal”. Tijdens de coronaperiode moesten de fysieke deuren van de Kolibrie sluiten, maar er werd een digitale gemeenschapsruimte online opgericht, waar bezoekers en vrijwilligers elkaar konden blijven ontmoeten. Die digitale ruimte is ook het medium waarmee mensen die niet meer kunnen komen, toch nog een betekenisvol en geliefd lid van de groep blijven.
“De mensen zien soms dat je het moeilijk hebt en dat er iets moet gebeuren, en dan gaan ze eigenlijk samen met jou op pad. Ik heb echt de indruk dat we hier samen een (volg)pad zijn aan het begaan, waar iedereen zijn weg ingaat, maar je regelmatig elkaar tegenkomt”. Dat levenspad wordt verrijkt en mooier gemaakt door de kracht die de mensen elkaar geven. “Het blijft een avontuur om hier te komen; het is nooit zo maar een activiteit die hier georganiseerd wordt. Er is zoveel variatie in, daar is echt over nagedacht. Het is zo mooi dat het kan om input te geven bij activiteiten, en dat die dynamisch worden verdergezet, dat er rekening met u wordt gehouden. De samenhang tussen alles en iedereen … Die vrolijke groepsgeest, we lachen echt wat af, het is hier zo plezant”.
De kleur- en crea-activiteiten zijn heel leuk en zinvol. Er worden meerdere technieken aangeleerd, zodat je je talenten op verschillende manier kunt ontplooien, naar wat jij mooi vindt. “We hebben al met pastel gewerkt, en krijt, en binnenkort is het met kleurpotloden. Er is zo’n gevarieerd aanbod aan tekeningen waarmee gewerkt wordt, je bent heel vrij in wat je daarmee doet. Er is zoveel mogelijk.” Bij het ontstaan van het koor spreidde mijn gesprekspartner mee de zangvleugels. Er waren toen maar een paar leden, wat een beetje vreemd was, omdat je de individuele stemmen er dan echt uitpikt. Ondertussen is er een hele kamer vol koorleden en kan iedereen zich echt zonder gêne loslaten - zonder inhouden of nadenken. “Mooie kaarten en waardevolle teksten zijn belangrijk voor mij. Ik heb aan een paar gerichte crea-workshops deelgenomen, met zo’n Kerst wenskaart. Die staat nu die thuis op met Kerst als versiering! Het geeft eindejaarssfeer en is mooi zelf te maken.”.
Mijn gesprekspartner is een creatieve mens, die goed is met woorden en expressie. Vroeger is hij tegen zijn goesting naar de tekenschool gegaan. Dit ging niet zo goed, maar expressie met woorden: dat wel! Later dichtte hij poëzie bij elkaar met een eigen dichtbundeltje. Zelf ziet hij het niet als een prestatie, maar die gevoeligheid voor kunsttekst en nuance kan je zien en horen in elke zorgvuldig samengestelde zin die hij deelt met mij.
Ons gesprek valt even stil; een hondje van één van de andere bezoekers blaft lustig en de poëet zit in stilte met zijn gedachten naast mij. Hij draait het papier in zijn handen om en zegt dat hij een heleboel voorbereid heeft. Ik heb het gevoel dat we aankomen in de privésfeer, en niet zo zeer zijn liefdevolle en algemene appreciatie voor de werking van de Kolibrie. “Ik ben persoonlijk gegroeid door de workshops hier, en de mensen … De omgang, en de vriendschap die je hier krijgt … Dat is echt niet overal”. Voor de tweede of derde keer wordt de uniekheid en de warmte van deze plek onderstreept; ik vermoed in vergelijking met andere, verleden plaatsen, waar verdriet en kilte gevoeld zijn.
Mijn gesprekspartner vindt hier invulling en betekenis, twee erg belangrijke zaken die je door brute pech kan verliezen op andere plaatsen in de maatschappij. Er kan je vanalles gebeuren, waardoor je plots niet meer meetelt, of niet meer mee kan, en wordt weggezet als “niet meer nuttig”. Dat zijn harde emotionele klappen, bovenop fysiek leed, en te vaak is er voor zo’n radeloosheid of gebrek aan thuishoren geen plaats of gehoor in de gesprekken van onze bredere maatschappij. Binnen deze muren is het anders: hier, in de Kolibrie, vinden mensen dat ze wél meetellen. Een mens als die naast mij, die zo sterk en intens is in zijn gevoelsvermogen en kwetsbaarheid, kan er alleen maar deugd van hebben. Emotionele intensiteit en empathie zijn kwaliteiten die je leven erg kunnen verrijken, maar ze brengen ook keerzijdes mee: andermans leed absorberen is één van de nadelen van een gevoelige, empathische mens te zijn. Mijn gesprekspartner beschrijft hoe je soms een dubbel gevoel kan ervaren, als je iemand terugziet nadat je hebt gehoord wat voor leed of problematiek die persoon ervaart. Horen over andermans lijden kan in je kruipen en je bezwaren, bovenop alles wat er sowieso al schuilgaat. “Je komt naar hier voor steun en begrip. Je krijgt hier genoeg handvatten aangereikt, en hulp als het nodig is, maar uiteindelijk moet je zelf doen”.
Ik vraag hoe het komt dat men net hier rust vindt, op de plek waar veel menselijk leed samen te vinden is - en toch ook besproken wordt. “Iedereen is hier zo positief en goed gestemd, daar krijg je een goed gevoel van, anders kom je niet hé,” en inderdaad, hier hangt nooit een beklemmende of deprimerende sfeer. “Hier neemt nooit iemand u iets kwalijk, er is zoveel begrip”. En naast begrip is hier ook veel authenticiteit. De mensen zijn eerlijk. De mensen zijn rechtuit. Ze zeggen waar het op staat, en zeggen ook als het niet goed gaat. Alles wordt gezien en gezegd gelijk het is, zonder oppervlakkigheid of “doen alsof”. Zo’n openhartige communicatie en eerlijkheid is een verademing, als een tonic voor je eigen innerlijke mens en zelfwaarde, wanneer je dat in andere relaties van je leven niet vindt.
Niet alleen mijn gesprekspartner krijgt het af en toe moeilijk tijdens ons babbelen. Ook ik zelf ben aangedaan, en ondervind dat een warme hand steunend op een schouder leggen en rustig luisteren soms de enige dingen zijn die je kan en moet doen. Betrokkenheid en verbondenheid zijn belangrijk voor de menselijke ziel, en ik ben zo blij voor deze medemens dat hij die sociale betekenis hier vindt, in de Kolibrie, in het nest van die kleine, wendbare, speciale zangvogel. Samen met nog een boel andere mensen, kunnen ze hier vinden wat ze op andere plaatsen misschien tekortkomen. Dat kan rust zijn, een plaats waar even niets moet en alles mag, maar het kan even zeer een gevoel van betekenis zijn, van zelfontplooiing, van plezier, én van samenhorigheid. Binnen de deuren, de vleugels van de Kolibrie, vinden zoveel mensen een oplossing of een ondersteuning voor de last die ze dragen. Het leven wordt hier weer even vrolijk, gedeeld met mensen, hoopvol, en warm. Het leven staat hier weer recht met verbondenheid, tussen mensen voor wie je meetelt. Een waar inloop(t)huis, waar een knusse zetel en een warm drankje comfort bieden tussen het gezelschap, waar je thuis bent, in het vrienden-nest.
Hieronder vind je een QR code terug, die je naar een ingesproken podcast vertelling van D.G's getuigenis leidt.
